De dichter, ’s nachts taxichauffeur, geeft zich over aan allerlei overwegingen die hem tot (genezende?) hersenzalf dienen. Het veranderde landschap brengt hem terug naar z’n jeugd; z’n beschuttende vader, de puberale uitspattingen met de vrienden. De (nachtelijke) stad van nu brengt hem weinig soelaas: slemppartijen met de “vakwerkbroeders” ellende van werklozen in dranklokalen, sleetse fanfares en achterhaalde volksfeesten. Toch wil hij het echte leven grijpen (“Klop de velden schuimig”), verbroederen met buitenlanders en zich niet laten leiden door wat anderen voor hem uitstippelen. Een en ander legt hij neer in kale, kortregelige strofen met veel alliteraties, personificaties en een parallelle zinsbouw. De dichter beheerst zijn taal. Inhoudelijk echter overheerst de mannelijke nogal eens de menselijke maat en dan wordt men niet snel geraakt.